Po wakacjach w Rwandzie w sierpniu 2019 r. pojechałam na krótką misję do Tanzanii. To był dla mnie prawdziwy dar od Pana Boga, ponieważ miałam łaskę spędzić trochę czasu z siostrami nowicjuszkami w Międzynarodowym Nowicjacie, który dziś jest kolebką Zgromadzenia. Wspólnotę nowicjatu tworzą 22 siostry z 4 krajów: Tanzanii, Rwandy, Kongo i Kamerunu. Podczas mojej wizyty poprowadziłam dla sióstr nowicjuszek, sióstr przygotowujących się do wiecznej profesji (3 siostry z Rwandy i 3 z Tanzanii) oraz dla sióstr juniorystek wykłady na temat Statutu Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego.
Pracowałyśmy wytrwale i owocnie. Każda z nas zdała sobie sprawę z wagi naszej przynależności do Zjednoczenia. Wspólnie odkrywałyśmy rolę i odpowiedzialność jaka na nas, Siostrach, spoczywa jako na jednej z trzech centralnych części ZAKu. Jesteśmy wezwane do zapewnienia jedności i skuteczności apostolskiej całego Zjednoczenia. Pod koniec naszego seminarium był czas na dzielenie się. Miedzy innymi pojawiło się wiele dobrych sugestii dotyczących Zjednoczenia. Takich jak: posiadanie przez każdego członka ZAK Statutu, który służyłby do osobistej lektury, refleksji i medytacji, by żyć zgodnie w wytycznymi w nim zawartymi. Zjednoczenie powinno być przeżywane jako radosne wydarzenie, tak jak powiedział Jan Paweł II podczas wizyty w kościele San Salvatore in Onda, 22 czerwca 1986 r.: „Utwierdzajcie się dalej w tym zobowiązaniu, aby to, co w duchu proroczym zapowiedział Wincenty Pallotti i co autorytatywnie potwierdził Sobór Watykański II stało się szczęsną rzeczywistością, i by wszyscy chrześcijanie byli autentycznymi apostołami Chrystusa w Kościele i świecie”! Tym co najbardziej dotknęło nasze najmłodsze Siostry to fakt, że ZAK jest otwarty dla każdego.
Nie zabrakło też czasu na praktyczne apostolstwo. Wspólnie ze Stowarzyszeniem Asyż przeżywałyśmy Eucharystię sprawowaną w ich intencji oraz w intencji ich rodzin.
Dzięki temu doświadczeniu rozumiemy to, o co modlimy się w naszych pallotyńskich modlitwach w każdy poniedziałek wieczorem: Panie, inni czekają na nas. Czekają, byśmy coś dla nich uczynili, Czekają na nasze słowo, liczą na naszą cierpliwość. Jest wielu takich, którzy szukają u nas otwartych drzwi, Którzy potrzebują miejsca i czasu na rozmowę z nami. Chcą byśmy wraz nimi dźwigali ich ciężary. Budujmy Zjednoczenie zawsze z nowym zapałem i zaangażowanie.
s. Liberata Niyongira SAC
