Zebrani w Międzynarodowym Centrum Formacji Pallotyńskiej przy Via Ferrari w Rzymie, pozdrawiamy w Panu wszystkich braci i siostry ze Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego.
Jako członkowie Generalnej Rady Koordynacyjnej ZAK, świadomi przynależności do wielkiej „rodziny charyzmatycznej” (por. Papież Franciszek, List apostolski do wszystkich osób konsekrowanych III, 1, z 21 listopada 2014 r.), spotkaliśmy się na dorocznym posiedzeniu GRK w dniach od 19 do 24 maja 2016 r., dając priorytet wzajemnemu słuchaniu się, dialogowi i modlitwie. Przewodnicząca GRK w swoim inauguracyjnym wystąpieniu wyraziła przekonanie, iż ZAK pomimo wielu zranień – nieuniknionych w splocie różnorodności jaką ją konstytuują – wciąż i coraz bardziej – jest w drodze ku (Z)zjednoczeniu. Droga przed nami jeszcze bardzo długa, gdyż liczne, „nieskończone” – powiedziałby ojciec założyciel, są jego możliwości. Jesteśmy jednak przekonani, iż to Bóg prowadzi swoje Dzieło, ucząc nas sztuki korzystania z własnych błędów.
Dzięki konferencji Pani Nunzia Boccia z rodziny charyzmatycznej św. Leonarda z Murialdo, uświadomiliśmy sobie, iż dziś potrzeba nie tyle mówić o charyzmacie, co mówić i działać według charyzmatu. Charyzmat faktycznie, bardziej niż treścią i definicją, winien być źródłem życia i inspiracji, stając się w ten sposób stylem i sposobem życia rodziny zjednoczonej w tym samym duchu.
Asystent Kościelny ZAK ze swej strony podkreślił, iż spójne i dynamiczne działanie trzech wspólnot założonych przez św. Wincentego Pallottiego, ma na celu przyczynić się do zachowania jedności i efektywności apostolskiej w całej rodzinie pallotyńskiej. W tej kwestii, refleksja i zatwierdzenie dodatku do Statutu Generalnego ZAK dotyczącego „specyficznej odpowiedzialności w Zjednoczeniu wspólnot założonych przez św. Wincentego Pallottiego”, jest niewątpliwie jednym z najważniejszych owoców tegoż zebrania.
Uświadomiliśmy sobie ponadto, iż rodziny nie da się wymyśleć, trzeba się jej uczyć, tak by można było oddychać jej klimatem i dla niej żyć. Nie wystarczy też mówić o odpowiedzialności. Trzeba konsekwentnie jej się uczyć, podejmując wyzwania codziennego życia. „Wszystkie części powinny być związane ze sobą w ten sposób – pisał św. Wincenty, aby jedna podtrzymywała aktywność drugiej i dzięki temu nie pomniejszała się gorliwość i działalność całego Dzieła” (WP I, 189). Faktycznie, Pallotti marzył o Kościele bez spektatorów. Kościele, do którego Bóg nie powołuje nikogo na ławkę rezerwowych, jak trener piłkarski, ale wyznacza każdemu – według jego stanu i powołania – właściwe miejsce w Kościele. Przesłanie to i dziś nie przestaje być aktualne, o czym przypomina nam niezmordowanie papież Franciszek (por. EG, 120).
Drodzy bracia i siostry w Zjednoczeniu, pozostając w naszych dobrze strzeżonych i zamkniętych domach/instytucjach, bez chęci ryzyka podejmowania nowych wyzwań, będziemy ludźmi bez przyszłości. Oto dlaczego trzeba nam wyjść z Wieczernika, którego istotną i integralną częścią jest posłanie. Jest ono wpisane w nasz pallotyński charyzmat i w naszą historię od samego zarania. Święty Założyciel, który przyrzekł, że będzie gorąco współpracował dla dobra swego Dzieła zawsze, również po swojej śmierci (OO CC V, 211), jest z nami i nam towarzyszy. Jest on świętym na każdą porę roku.
Dziękując w końcu Panu Bogu za dar Czcigodnej Elżbiety Sanny, jednej z pierwszych świeckich kobiet, która doskonale zrozumiała przesłanie Pallottiego, i jako pierwsza osoba świecka zostanie 17 września 2016 r. wyniesiona na ołtarze, prośmy aby Bóg sam otworzył nasze serca i umysły na przyjęcie łask, które poprzez to wydarzenie chce nam przekazać.
W komunii z wami wszystkimi,
członkowie GRK ZAK
